Nie mam wzrostu koszykarki, więc akcja ratownicza z dołu przekraczała moje możliwości. Przez chwilę zaświtała mi wizja wezwania straży pożarnej, ale - mimo dramatyzmu sytuacji - prawie parsknęłam śmiechem. Jest jednak różnica między ewakuacją nieostrożnego kotka z wysokiej gałęzi w przydomowym ogrodzie, a wezwaniem strażaków do ściągnięcia psa z drzewa w środku lasu!
Zdesperowana, postanowiłam wejść na kłodę i siedząc okrakiem zaasekurować odwrót szczeniaka. Jednak moje "zostań" nie spotkało się z entuzjastycznym przyjęciem pieska. Sprawdziła się za to teoria trenerki o samodzielnym podejmowaniu decyzji przez labradory. Zanim weszłam na pień, Misio wziął sprawy we własne łapki i przystąpił do manewru zawracania. Zamarłam, bo próby podobnej sztuki na leżących na ziemi kłodach zazwyczaj kończyły się obsunięciem zadka i tylnych łapek.
Czując respekt przed wysokością, tym razem Misio wykonał perfekcyjny zwrot. Spojrzał przed siebie i.. trochę się zdziwił. Kłoda, którą miał przed noskiem wędrując w górę, teraz gwałtownie się oddaliła. Jednak czekanie na wsparcie zupełnie nie jest w stylu mojego pieska. Przywarował i - najpierw ostrożnie, a wkrótce coraz śmielej - zaczął się czołgać w dół drzewa. Pozostało mi trzymać kciuki i nie przeszkadzać!
W połowie dystansu młody tupeciarz całkiem stracił respekt dla wysokości, zbiegł z gracją na "parter" i wykonał kilka kółek euforycznego galopu. No risk, no fun. A ja.. po raz drugi nie dałam się zaskoczyć. Skutecznie i bezlitośnie storpedowałam próbę powtórki tego wyczynu!Okazało się, że mamy nawet dwa zdjęcia dokumentujące próbę zdobycia wierzchołka sosny. Pierwsze - "pstryknęłam" odruchowo, pewna, że szczeniak zaraz zeskoczy na ziemię. Drugie zrobił upuszczony aparat.
p.s. Wieczorem znalazłam w mailu zaproszenie na urodziny koleżanki i załączone zdjęcie jej ułożonego labradora w eleganckiej muszce. Spróbowałam sobie wyobrazić Misia w takim wcieleniu. Jednak uparcie prześladowała mnie wizja przekrzywionej, ubłoconej bandanki..
